به گزارش فاطر ۲۴ ، با شروع فصل گرما در سال جاری شاهد افزایش رو به رشد استفاده از انرژی برق در کشور بودیم که در نهایت منجر به اتمام ذخیره برق نیروگاهی شده و اخلال در سیستم برق رسانی را منجر شد. این اخلال در به خاموشی‌های گاه و بی‌گاه رسیده و در نهایت قطعی برق برنامه‌ریزی شده در کل کشور را منجر شد.
آنچه که مسلم است شبکه برق‌رسانی کشور توانایی پوشش این حد از مصرف را ندارد هرچند شایعاتی در این زمینه مطرح است که مهم‌ترین آن این است که دولت با اجرای مصوبات پیمان آب و هوایی پاریس توان نیروگاهی کشور را که عمدتاً از سوخت‌های فسیلی استفاده می‌کنند پایین آورده است. اما نکته اینجاست که حتی در صورتی که این موضوع صحیح باشد، باز هم ریشه مشکلات برقی کشور در جای دیگری است. استفاده از سوخت‌های فسیلی بخش عمده مصرف نیروگاه‌های ایران را شامل می‌شود و در کنار آن استفاده از نیروگاه‌های برقآبی، بادی، سیکل ترکیبی و … در حال انجام است اما ظرفیت نیروگاه‌های مذکور محدود بوده و در کنار ظرفیت نیروگاه‌های با سوخت فسیلی مقدار قابل توجهی نمی‌باشد.
در شرایط کنونی، با توجه به کمبود میزان آب در کشور، نیروگاه‌های برقآبی با مشکل مواجه بوده و همچنین نیروگاه‌های سیکل ترکیبی نیز زیان‌ده‌اند و گسترش آنان امکان ندارد و ساخت و توسعه نیروگاه‌های اتمی نیز به دلایل مختلف سیاسی فعلاً به بن‌بست خورده است. لذا دو حالت برای برون‌رفت از این وضعیت وجود دارد که عبارتند از استفاده از انرژی باد و خورشید در تولید برق که یکی از بهترین و پاک‌ترین روش‌های تولید برق هستند.
در خصوص تولید برق از انرژی‌های تجدیدپذیر، در جلسه مورخ ۲۸ شهریور ۱۳۹۵ هیأت دولت پیشنهادی مورد تصویب قرار گرفت که ادارات بخشی از برق مصرفی خود را از طریق انرژی‌های تجدیدپذیر تولید کنند که متن مصوبه به شرح زیر می‌باشد:
وزارتخانه‌ها، مؤسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی غیردولتی بر اساس فهرستی که توسط وزارت نیرو تعیین و اعلام خواهد شد، موظفند طی دو سال حداقل بیست درصد برق مصرفی ساختمان‌های خود را از انرژی‌های تجدیدپذیر تأمین نمایند.
آنچه که از مصوبه فوق‌الذکر مشخص است ادارات بسته به وضعیت آب و هوایی منطقه خود می‌توانند از نیروگاه‌های بادی و خورشیدی استفاده کنند که با توجه به آب و هوای غالب در کشور، عمدتاً انرژی خورشیدی قابل دریافت و استفاده خواهد بود.
اکنون با نزدیک شدن به دو سال از ابلاغ مصوبه مذکور توسط شخص معاون اول رئیس جمهور به وزارت نیرو، هیچ‌گونه اقدام قابل توجهی در این راسا انجام نپذیرفته است که اگر به مرحله اجرا رسیده بود، وضعیت شبکه برق کشور در چنین حالتی نبود و مردم با مشکلات مختلف ناشی از قطع برق دست و پنجه نرم نمی‌کردند. با یک حساب سرانگشتی، با احتساب ۱۵ وزارتخانه که در تمام مراکز استان‌ها اداره کل داشته باشند، صرفاً ۴۶۵ اداره در مراکز استان‌ها، حداقل بیست درصد از برق مورد نیاز خود را تولید می‌کردند که حاصل آن تولید چند ده مگاوات برق می‌بود و بخشی از خلأ موجود را پر می‌نمود. اما متاسفانه نه تنها حداقل بیست درصد برق تولید نشد بلکه هیچ یک از ادارات اقدامی در این راستا انجام ندادند.
در نهایت آنچه که باید مدنظر داشت این است که هرچند حضور نخبگان به منظور ارائه طرح‌های کاربردی در جهت عبور از شرایط حساس مورد نیاز است اما وجود نیروی اجرائی کارآمد برای تحقق بخشیدن به آنچه که حاصل تلاش نخبگان است ضروری می‌باشد و در صورتی که طرح‌های مختلف به مرحله اجرا نرسند، چیزی جز اتلاف وقت، سرمایه و انرژی نخواهد داشت.
امیر عظیمی
